สุดปราถนาจะไขว่คว้า

     เมื่อองค์หญิงเหอฮวา ธิดาเพียงคนเดียวของมหาเทพ ต้องการออกไปทำศึกคู่กับบิดา แต่ท่านมหาเทพเห็นว่าศึกนี้อันตรายเพราะมีประมุขมารลงมาทำสงครามในครั้งนี้ด้วย จนกลัวว่าบุตรสาวแสนรักคนนี้จะเป็นอันตรายจึงไม่ยิมยอมให้ แม่ทัพหญิงองค์หญิงเหอฮวาผู้ครอบครองสัตว์บรรพการทั้งสี่มาทำสงครามในครั้งนี้ เมื่อตนกลับมาจากศึกในครานี้ก็ค้นพบว่า องค์หญิงน้อยหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ตนพยายามตามหา และแกะรอยก็พบองค์รักษ์ทั้งสี่ของบุตรสาวถูกผนึกไว้ และธิดาน้อยก็หลับไปบนแท่นศิลาศักษ์สิทธิ์ เมื่อตนเข้าไปดูก็พบว่าจิตของธิดาไม่อยู่แล้ว เหลือเพียงกายเนื้อเท่านั้น เมื่อตนแก้ผนึกก็พบว่าทั้งสี่บรรพกาลไม่เหลือความทรงจำเลยว่าเกิดอะไรขึ้น ก่อนที่จิตขององค์หญิงเหอฮวาหายไปไหน

.

.

.

.

ผ่านมา 500 ปี

“กลับไปกลับบิดาเถิดฮวาเอ๋อร์” ท่านมหาเทพเอื้อมไปหวังคว้าตัวของธิดาของตน

“เพี๊ยะ” องค์หญิงน้อยเอามือปัดมือของท่านมหาเทพออก และหันกลับไปซุกอกของไป๋ฮองเฮาต่อทันที

ทุกคนในนี้ล้วนตกใจต่อการกระทำขององค์หญิงน้อย

“กลับไปกับบิดาเดี๋ยวนี้ เจ้ารู้ไหมว่า เจ้าก่อเรื่องอะไรไว้บ้าง” บิดาเทพเริ่มโมโห รอบตัวจึงเกิดพลังมหาศาล ท่านมหาเทพเงื้อฝ่ามือเพื่อหวังจะปลิดชีพองค์หญิงน้อย เพราะการจะพานางกลับไป จำต้องสละกายเนื้อและนำดวงจิตของธิดากลับไปใส่ในกายเนื้อบนสวรรค์ เพื่อให้องค์หญิงเหอฮวากลับเข้าร่างดังเดิม

เมื่อทุกคนเห็นอันตรายกำลังจะเข้ามาใกล้องค์หญิงน้อย ฝ่าบาทรีบกันไป๋ฮองเฮา และองค์หญิงน้อยไปไว้หลังตน ชินอ๋องรีบปราดเข้ามารับฝ่ามือ

แต่คำว่ามหาเทพไม่ใช่ได้มาเล่นๆ จึงไม่มีใครสามารถทำอะไรได้ทัน ฝ่ามือของท่านมหาเทพก็ใกล้เข้ามาถึงอกขององค์หญิงน้อยแล้ว แต่อยู่ดีดีก็มีแสงสะท้อนออกมาจากตัวขององค์หญิงน้อย แสงดังกล่าวออกมาจากอกของคุณหนูน้อยและปัดฝ่ามือของมหาเทพออกไป แสงหายไปและกำเนิดเป็นปานรูปดวงจันทร์ทรงกลด/ เขียนตามใจชอบ พิมพ์ตรงนี้ได้เลย...